เอาจริงๆ ผมถอดใจตั้งแต่รถข่าวเกือบขึ้นเนินเขาแรกไม่ได้ ยิ่งถอดใจกว่านั้น ก็ตอนรถข่าวเกือบตกเหวลึกตรงโค้งถนนดินทรุดนั่นแหละ มาถึงครึ่งทางแล้ว ไม่มีโอกาสให้เราได้กลับ มีเพียงการเดินทางต่อไปให้ถึงจุดหมายปลายทางเท่านั้น เส้นทางยังคงลื่นไถลหลังฝนห่าใหญ่ซัดกระหน่ำ รถจักรยานยนต์ของครู 3 คน พาพวกเราลัดเลาะไปตามไหล่เขผ่านหมู่บ้านมาเกือบ 5 หมู่แล้ว ทั้งที่อยู่ในตำบลเดียวกัน แต่ระยะทางราวกับว่าเรากำลังเดินทางข้ามจังหวัด รถทีมข่าวบนเนินเขาสูง เมฆยังคงปกคลุมขุนเขาใน อ.ท่าสองยาง จ. ตาก สภาพเส้นทางลงจากเขาใน อ.ท่าสองยาง จ.ตาก รอยต่อ อ. สบเมย จ.แม่ฮ่องสอน เราเดินทางลงจากเขา เส้นทางเบื้องหน้าคือร่องห้วยและแม่น้ำแม่เงา มาถึงตอนนี้ครูนุ ครูจา และครูหนึ่งพาพวกเราเดินทางมาถึงลุ่มน้ำแม่เงาที่กั้นระหว่างอำเภอสบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอนกับ อำเภอท่าสองยาง จังหวัดตาก แต่กว่าจะถึงแม่น้ำ เราต้องผ่านร่องห้วยแม่กอทะ เป็นลำน้ำสาขาของแม่น้ำแม่เงา เราต้องเดินทางข้ามแม่น้ำแม่เงาในช่วงฤดูฝน เพื่อจะผ่านไปเข้าถนนในอำเภอสบเมย แต่กว่าจะผ่านแม่น้ำสายนี้ได้ ทำเอาพวกเราถอนหายใจยกใหญ่ โดยเฉพาะคน
ความสูงชันของภูเขาราวกับว่าที่นี่คือหลังคาประเทศ หากพวกเราเป็นคนกำลังเดินขึ้นตึกสูง 80 ชั้น ตอนนี้เราเพิ่งถึงชั้นที่ 20 เองมั้ง ผมนั่งซ้อนท้ายครูนุบ้าง ขี่เองบ้าง มือถือกล้องถ่ายอยู่ด้านหลัง ส่วนครูจา และครูหนึ่งขี่อยู่ข้างหน้าบ้าง ตามหลังบ้าง ไม่มีใครเป็นผู้นำ รถยนต์ของทีมข่าว มีพี่นิค พี่เปิ้ล และพี่จ้อน คอยขับประกบตามถ่ายทั้งมุมสูง และ มุมล่าง อุปสรรคของเราคือฝนตกหนัก มีเพียงกล้องโกโปรกันน้ำในมือผมที่เป็นประโยชน์ได้บ้าง การเดินทางบนเขาในช่วงฝนตกหนักไม่ใช่เรื่องง่าย ครูนุที่ผมซ้อนท้ายมาด้วยบอกว่า ถ้าจะลื่นแบบนี้ ยอมให้เป็นโคลนดีกว่า อย่างน้อยรถเราไม่ไถลลื่นออกนอกเส้นทางเหมือนกับดินแข็งมาเจอฝน พี่เปิ้ล และพี่จ้อน กำลังช่วยกันเก็บภาพประกอบสารคดี เวลานี้เราเดินทางยังไม่ถึงไหนกันเลย เพราะฝนตกหนัก จักรยานยนต์ครูจาล้ม มือแตกเลือดไหล นี่แหละอุบัติเหตุเกิดได้ทุกเมื่อในเส้นทางเขาลื่น ครูจายิ้มและหัวเราะทั้งที่มือตัวเองบาดเจ็บ แกบอกกับผมว่าชินแล้ว แต่สำหรับทีมข่าวมองว่ามันไม่ใช่สถานการณ์ปกติ ไหนจะต้องผ่านเขาอีกกนับสิบลูก หลังฝนตกหนัก อย่าว่าแต่พวกเราเดินทางลำบ