ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก

ข้ามแม่น้ำ-ข้ามร่องห้วย ในหุบเขาน้ำป่า

เอาจริงๆ ผมถอดใจตั้งแต่รถข่าวเกือบขึ้นเนินเขาแรกไม่ได้  ยิ่งถอดใจกว่านั้น ก็ตอนรถข่าวเกือบตกเหวลึกตรงโค้งถนนดินทรุดนั่นแหละ มาถึงครึ่งทางแล้ว ไม่มีโอกาสให้เราได้กลับ มีเพียงการเดินทางต่อไปให้ถึงจุดหมายปลายทางเท่านั้น

เส้นทางยังคงลื่นไถลหลังฝนห่าใหญ่ซัดกระหน่ำ รถจักรยานยนต์ของครู 3 คน พาพวกเราลัดเลาะไปตามไหล่เขผ่านหมู่บ้านมาเกือบ 5 หมู่แล้ว ทั้งที่อยู่ในตำบลเดียวกัน แต่ระยะทางราวกับว่าเรากำลังเดินทางข้ามจังหวัด



รถทีมข่าวบนเนินเขาสูง เมฆยังคงปกคลุมขุนเขาใน อ.ท่าสองยาง จ. ตาก

สภาพเส้นทางลงจากเขาใน อ.ท่าสองยาง จ.ตาก รอยต่อ อ. สบเมย จ.แม่ฮ่องสอน

เราเดินทางลงจากเขา เส้นทางเบื้องหน้าคือร่องห้วยและแม่น้ำแม่เงา 


มาถึงตอนนี้ครูนุ ครูจา และครูหนึ่งพาพวกเราเดินทางมาถึงลุ่มน้ำแม่เงาที่กั้นระหว่างอำเภอสบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอนกับ อำเภอท่าสองยาง จังหวัดตาก แต่กว่าจะถึงแม่น้ำ เราต้องผ่านร่องห้วยแม่กอทะ  เป็นลำน้ำสาขาของแม่น้ำแม่เงา เราต้องเดินทางข้ามแม่น้ำแม่เงาในช่วงฤดูฝน เพื่อจะผ่านไปเข้าถนนในอำเภอสบเมย แต่กว่าจะผ่านแม่น้ำสายนี้ได้ ทำเอาพวกเราถอนหายใจยกใหญ่ โดยเฉพาะคนขี่รถจักรยานยนต์ทั้ง 3 คัน

แม่น้ำสายใหญ่ และเชี่ยว อาจเพิ่มระดับขึ้นจากน้ำป่าได้อย่างฉับพลัน แต่เมื่อสังเกตสีของแม่น้ำยังไม่ขุ่นจากน้ำใหม่ ทำให้เรามั่นใจว่า น้ำป่าคงไม่ซัดพวกเราหายไปกับน้ำกันหมดแน่ๆ 

พวกเราหยุดพัก มีเวลาพอจะเก็บสัมภาษณ์ครู 
ทีมข่าวสัมถาษณ์ครูนุกลางห้วยแม่กอทะ

พี่เปิ้ลช่างภาพยังใจสู้ 
สภาพแม่น้ำแม่เงาในฤดูฝน

มอเตอร์ไซค์ครูหนึ่งดับระหว่างข้ามน้ำ

ทันทีที่ผ่านแม่น้ำเงามาได้ รถจักรยานยนต์ของครูหนึ่งกลับดับ แต่โชคดีครูนุมีความรู้เรื่องซ่อมจักรยานยนต์อยู่บ้างยิ่งใกล้จะถึงโรงเรียนเป้าหมายแรกมากเท่าไหร่ ?พวกเรายิ่งต้องเดินทางข้ามแม่น้ำหลายสายมากขึ้นเท่านั้น เวลานี้เราต้องข้ามแม่น้ำแม่โขง จากอำเภอสบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอน ผ่านไปยังอำเภออมก๋อย จังหวัดเชียงใหม่

เราเดินทางแข่งกับเวลา หากมืดค่ำทุกคนจะลำบาก ไม่น่าเชื่อว่าเวลาผ่านไปกว่า 6 ชั่วโมง เราเดินทางผ่านพื้นที่ 3 จังหวัดบนภูเขาภาคเหนือ ก่อนจะวนมาข้ามแม่น้ำเงาอีกจุด เพื่อตัดเข้าไปยังป่าดิบชื้นบนเขาสูงที่ตั้งของโรงเรียนแห่งแรก

ความมืดเริ่มปกคลุมเทือกเขาในพื้นที่รอยต่อ 3 จังหวัดของภาคเหนือ พวกเราเดินทางผ่านร่องห้วยสุดท้าย แล้วพักค้างแรมกันที่โรงเรียนแม่อมกิ สาขาบ้านอมกอทะ ในตำบลแม่วะหลวง อำเภอท่าสองยาง จังหวัดตาก


พี่นิคและพี่เปิ้ลนำรถแม่น้ำแม่โขงจากอ.สบเมย จ.แม่ฮ่องสอน มายังฝั่ง อ.อมก๋อย จ.เชียงใหม่ 
รถข่าวข้ามแม่น้ำแม่เงาจากฝั่ง อ.อมก๋อย จ. เชียงใหม่ มายัง อ.ท่าสองยาง จ.ตาก
ก่อไฟกันหนาวในหุบเขาฝนชุก
ภาพถ่าย-อนุชิต อภิชัย
ภาพมุมสูง-วีระเดช-หมื่นศรี
ภาพวีดีโอ-จักริน สุอังควาทิน
เล่าเรื่อง-ชนะชัย แก้วผาง

ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

เกือบถอดใจดื้อๆ

นี่ผมจะถอดใจตั้งแต่เห็นแผนที่เส้นทางขึ้นไปยังโรงเรียนเลยจริงหรือ? จุดที่พวกผมต้องเดินทางเข้าออกโรงเรียนมันไกลและยากมากนะ รถยนต์บรรทุกอุปกรณ์อาจขึ้นไปไม่ได้ ครูจา ครูนุ ครูหนึ่งในโรงเรียนแม่อมกิ  ตำบลแม่วะหลวง อำเภอท่าสองยาง จังหวัดตาก เตือนพวกเราด้วยความเป็นห่วง ช่วงนี้คือฤดูฝน การเดินทางเข้าสู่โรงเรียนยากกว่าฤดูแล้ง 3-5 เท่า   ครูทั้ง 3 คนต้องเดินทางขึ้นไปโรงเรียนของตัวเองที่อยู่บนดอยสูง พวกเขาจะไม่เดินทางคนเดียวเป็นเด็ดขาด แต่ไม่ทันจะถึงไหนฤดูฝนก็เริ่มเล่นงานพวกเราซะแล้ว แค่เห็นเส้นทางในแผนที่ ผมอยากถอดใจให้ได้ แผนที่แส้นทางจากจุดเริ่มไปถึงจุดหมายปลายทางบนเขาสูง ถ่ายกันทั้งที่ฝนตกนี่แหละ สภาพถนนตรงเนินเขาระหว่างฝนตกหนัก ครูทั้งสามคนต้องเดินทางต่อ เพราะลูกๆของพวกเขารออยู่ที่โรงเรียน การเดินทางต่อไม่ใช่เรื่องง่าย  ชาวบ้านบนดอยขอติดรถมอเตอร์ไซต์ไปกับครูจา ถ้าลุงเดินเท้าคงใช้เวลาอย่างต่ำ 1-2 วัน การเดินทางผ่านเนินเขาในฤดูฝนไม่ใช่เรื่องง่าย ความลื่นไถลเป็นอุปสรรคสำหรับเรา ผมเริ่มถอนหายใจ ทั้งที่นั่นเป็นแค่การเริ่มต้น ซ้ำร้ายกว่านั้น รถยนต์บรรทุกอุ

เส้นทางโหดในหัวใจ

ไม่มีเส้นทางสายไหนโหดในหัวใจเท่ากับแถบชายแดนไทยพม่าทางตอนเหนือของไทย ฟังดูความคิดผมคล้ายคนฝังใจอย่างบอกไม่ถูกบนเส้นทางสายนี้แถบ อาจเป็นเพราะเราไม่คุ้นชินกับภูมิประเทศที่นั่น และเมื่อคุณตัดสินใจขึ้นไปสิ่งเดียวที่คุณทำได้คือการยอมรับกติกาของธรรมชาติ ทิวเขาจากฝั่งไทยสลับซับซ้อนไต่ระดับไปยังแนวเทือกเขาสูง  แม่น้ำสาละวินกั้นระหว่างสองประเทศระยะทางเพียง 20 กิโลเมตรขึ้นไป  ใช้เวลาเดินทางเกือบครึ่งวัน ภาษาชาวบ้านเรียก "เส้นทางแม้ว" มันคือเส้นทางของชาวไทยภูเขาบนความสูงชัน ดูเหมือนระยะทางใกล้แต่ใช้เวลาเดินทางนานกว่าพื้นที่ราบอย่างน้อย 3-5 เท่า จุดหมายปลายทางแต่ละครั้ง คือพื้นที่รอยต่อชายแดนเมียนมา  เส้นทางถนนดินจากฝีมือชาวบ้าน ตัดคดเคี้ยวไปตามไหล่เขา ฤดูฝนชาวบ้านบนดอยสูงในถิ่นทุรกันดารไม่มีใครอยากเดินทางขึ้น-ลงจากเขา หลายครอบครัวถึงขั้นขนข้าวสารอาหารแห้งจากด้านล่างไปเก็บไว้กินในระยะ 3 เดือน หลังจากฤดูฝนย่างก้าวมาเยือน เส้นทางไหล่เขาใน ต.แม่วะหลวง อ.ท่าสองยาง จ.ตาก ชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยงลงมาซื้ออาหารในตลาด ต.แม่วะหลวง  อ.ท่าสองยาง จ. ตาก ฝนคล้ายเพื่อนสนิท

คนเรามันต้องบ้ากันบ้าง...

"ไอ้บ้า"      ใครๆ ก็เรียกผมแบบนั้นมาตั้งแต่เด็ก  ทั้งที่ผมแทบไม่รู้เลยว่าทำไมเขาหาว่าผมบ้า  เพียงแค่เด็กคนหนึ่งมีความคิดไม่เหมือนคนอื่น จนถูกเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวในหมู่บ้านมองว่า "บักขวางโลก"   บางทีเขาไม่ให้ผมเข้ากลุ่มด้วยก็หลายหน  จะเรียกว่า "บักขี้ดื้อ"  คงไม่แปลก    ผมชื่อ หิน - ชนะชัย  แก้วผาง  ปัจจุบันทำงานเป็นผู้ประกาศข่าวภาคสนามของบริษัทมีเดียสตูดิโอจำกัด (บริษัทลูกของสถานีโทรทัศน์ช่อง 7  สี  )   ผลิตรายการข่าวเช้านี้ที่หมอชิต และรายการประเด็นเด็ด 7 สี   กว่า 8 ปีแล้วที่ผมใช้ชีวิตอยู่กับการเป็นนักข่าว  นับตั้งแต่จบการศึกษาปริญญาตรี สาขาภาษาไทย จากคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม เมื่อปี 2552  หลายคนอาจสงสัยว่าสาขาที่ผมเรียนมันเกี่ยวอะไรกับสายทีวี ทั้งที่ผมเองไม่มีความรู้เกี่ยวกับนิเทศศาสตร์โดยตรง   แต่สิ่งที่เรียนมามันเน้นหนักไปทางวิชาการเขียนมากกว่าด้วยซ้ำ  ผมควรต้องไปเป็นนักเขียน นักข่าวหนังสือพิมพ์ นักเขียนคอลัมน์ ฯลฯ อะไรแบบนั้นมากกว่า   ใช่ครับ ผมก็คิดแบบนั้น   แบบที่หลายคนคิด แต่ใครจะไปรู้ว่า  4