ไม่มีเส้นทางสายไหนโหดในหัวใจเท่ากับแถบชายแดนไทยพม่าทางตอนเหนือของไทย ฟังดูความคิดผมคล้ายคนฝังใจอย่างบอกไม่ถูกบนเส้นทางสายนี้แถบ อาจเป็นเพราะเราไม่คุ้นชินกับภูมิประเทศที่นั่น และเมื่อคุณตัดสินใจขึ้นไปสิ่งเดียวที่คุณทำได้คือการยอมรับกติกาของธรรมชาติ
ทิวเขาจากฝั่งไทยสลับซับซ้อนไต่ระดับไปยังแนวเทือกเขาสูง แม่น้ำสาละวินกั้นระหว่างสองประเทศระยะทางเพียง 20 กิโลเมตรขึ้นไป ใช้เวลาเดินทางเกือบครึ่งวัน ภาษาชาวบ้านเรียก "เส้นทางแม้ว" มันคือเส้นทางของชาวไทยภูเขาบนความสูงชัน ดูเหมือนระยะทางใกล้แต่ใช้เวลาเดินทางนานกว่าพื้นที่ราบอย่างน้อย 3-5 เท่า
จุดหมายปลายทางแต่ละครั้ง คือพื้นที่รอยต่อชายแดนเมียนมา เส้นทางถนนดินจากฝีมือชาวบ้าน ตัดคดเคี้ยวไปตามไหล่เขา ฤดูฝนชาวบ้านบนดอยสูงในถิ่นทุรกันดารไม่มีใครอยากเดินทางขึ้น-ลงจากเขา หลายครอบครัวถึงขั้นขนข้าวสารอาหารแห้งจากด้านล่างไปเก็บไว้กินในระยะ 3 เดือน หลังจากฤดูฝนย่างก้าวมาเยือน
ฝนคล้ายเพื่อนสนิทของชาวเขาที่เดินทางมาเยือนแทบทุกปี ธรรมชาติไม่ได้ลงโทษใครทั้งนั้น ทุกคนได้ปรับวิถีให้เข้ากับธรรมชาติ น้อยคนจะกล้าต่อสู้กับฤดูกาลนี้ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ชาวไทยภูเขาไม่ยินดียินร้ายกับการมาเยือนของฤดูฝน แม้มันจะกลายเป็นการเดินทางที่สุดแสนจะดูโหดร้ายสำหรับเราๆ
ครูดอย ไม่ใช่คนภูเขา ครูดอยไม่ใช่คนพื้นที่ราบทั้งหมด ชีวิตของครูดอยแสนจะลำบากกลายเป็นภาพชินตาของเราไปแล้วจริงไหม? ผมกำลังพูดถึง แม่พิมพ์ของชาติบนโรงเรียนห่างไกลในถิ่นทุรกันดาร โดยเฉพาะพื้นที่รอยต่อตะเข็บชายแดน ฤดูฝนคล้ายเพื่อนสนิทของชาวไทยภูเขา แต่ไม่ใช่เพื่อนสนิทของครูดอยคนใหม่
ผมแอบนึกถึงภาพยนต์เรื่อง คิดถึงวิทยา เรื่องราวของครูเรือนแพ ไม่รู้ซิใครเคยดูคงเข้าใจว่าทำไมผมคิดถึงหนังเรื่องนี้ เป็นเรื่องราวความรักความผูกพันระหว่างครูกับนักเรียนชาวเขาบางทีมันไม่สามารถอธิบายด้วยคำพูดหวานๆ ถ้าคุณมาเห็นชีวิตครูดอย คุณจะเข้าใจว่าทำไมหลายคนตกหลุมรักและทุ่มเทให้นักเรียนของพวกเขา
ทั้งหมดที่เขียนมามันเป็นความคิดระหว่างผมกำลังนั่งรถข่าวไปทำสารคดี เรื่อง เส้นทางครูดอย : แม่พิมพ์บนหลังคาประเทศให้กับรายการเช้านี่ที่หมอชิต ในพื้นที่ภูเขาเขตรอยต่อจังหวัดตาก แม่ฮ่องสอน และเชียงใหม่ ผมเรียกมันว่า "เส้นทางโหดในหัวใจ"
ภาพถ่าย-อนุชิต อภิชัย
ภาพมุมสูง-วีระเดช-หมื่นศรี
ภาพวีดีโอ-จักริน สุอังควาทิน
กราฟฟิค-จักรพันธุ์ ไชยขันธ์
เล่าเรื่อง-ชนะชัย แก้วผาง
ทิวเขาจากฝั่งไทยสลับซับซ้อนไต่ระดับไปยังแนวเทือกเขาสูง แม่น้ำสาละวินกั้นระหว่างสองประเทศระยะทางเพียง 20 กิโลเมตรขึ้นไป ใช้เวลาเดินทางเกือบครึ่งวัน ภาษาชาวบ้านเรียก "เส้นทางแม้ว" มันคือเส้นทางของชาวไทยภูเขาบนความสูงชัน ดูเหมือนระยะทางใกล้แต่ใช้เวลาเดินทางนานกว่าพื้นที่ราบอย่างน้อย 3-5 เท่า
จุดหมายปลายทางแต่ละครั้ง คือพื้นที่รอยต่อชายแดนเมียนมา เส้นทางถนนดินจากฝีมือชาวบ้าน ตัดคดเคี้ยวไปตามไหล่เขา ฤดูฝนชาวบ้านบนดอยสูงในถิ่นทุรกันดารไม่มีใครอยากเดินทางขึ้น-ลงจากเขา หลายครอบครัวถึงขั้นขนข้าวสารอาหารแห้งจากด้านล่างไปเก็บไว้กินในระยะ 3 เดือน หลังจากฤดูฝนย่างก้าวมาเยือน
 |
| เส้นทางไหล่เขาใน ต.แม่วะหลวง อ.ท่าสองยาง จ.ตาก |
 |
| ชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยงลงมาซื้ออาหารในตลาด ต.แม่วะหลวง อ.ท่าสองยาง จ. ตาก |
ฝนคล้ายเพื่อนสนิทของชาวเขาที่เดินทางมาเยือนแทบทุกปี ธรรมชาติไม่ได้ลงโทษใครทั้งนั้น ทุกคนได้ปรับวิถีให้เข้ากับธรรมชาติ น้อยคนจะกล้าต่อสู้กับฤดูกาลนี้ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ชาวไทยภูเขาไม่ยินดียินร้ายกับการมาเยือนของฤดูฝน แม้มันจะกลายเป็นการเดินทางที่สุดแสนจะดูโหดร้ายสำหรับเราๆ
ครูดอย ไม่ใช่คนภูเขา ครูดอยไม่ใช่คนพื้นที่ราบทั้งหมด ชีวิตของครูดอยแสนจะลำบากกลายเป็นภาพชินตาของเราไปแล้วจริงไหม? ผมกำลังพูดถึง แม่พิมพ์ของชาติบนโรงเรียนห่างไกลในถิ่นทุรกันดาร โดยเฉพาะพื้นที่รอยต่อตะเข็บชายแดน ฤดูฝนคล้ายเพื่อนสนิทของชาวไทยภูเขา แต่ไม่ใช่เพื่อนสนิทของครูดอยคนใหม่
 |
| สภาพถนนใน ต. แม่วะหลวง อ. ท่าสองยาง จ. ตาก ระหว่างทีมข่าวกำลังเดินทางไปโรงเรียนบนดอย |
 |
| ครูโรงเรียนแม่อมกิสาขาอมกอทะ จ.ตาก กำลังใส่โซ่ล้อให้รถยนต์ของตัวเองไปให้ถึงโรงเรียน |
ผมแอบนึกถึงภาพยนต์เรื่อง คิดถึงวิทยา เรื่องราวของครูเรือนแพ ไม่รู้ซิใครเคยดูคงเข้าใจว่าทำไมผมคิดถึงหนังเรื่องนี้ เป็นเรื่องราวความรักความผูกพันระหว่างครูกับนักเรียนชาวเขาบางทีมันไม่สามารถอธิบายด้วยคำพูดหวานๆ ถ้าคุณมาเห็นชีวิตครูดอย คุณจะเข้าใจว่าทำไมหลายคนตกหลุมรักและทุ่มเทให้นักเรียนของพวกเขา
ทั้งหมดที่เขียนมามันเป็นความคิดระหว่างผมกำลังนั่งรถข่าวไปทำสารคดี เรื่อง เส้นทางครูดอย : แม่พิมพ์บนหลังคาประเทศให้กับรายการเช้านี่ที่หมอชิต ในพื้นที่ภูเขาเขตรอยต่อจังหวัดตาก แม่ฮ่องสอน และเชียงใหม่ ผมเรียกมันว่า "เส้นทางโหดในหัวใจ"
 |
| ภาพครูในภาพยนต์เรื่อง คิดถึงวิทยากำลังเดินทางไปบ้านนักเรียน |
 |
| เส้นทางเขาสลับกับแม่น้ำที่เราต้องเดินทางไปยังโรงเรียน |
ภาพถ่าย-อนุชิต อภิชัย
ภาพมุมสูง-วีระเดช-หมื่นศรี
ภาพวีดีโอ-จักริน สุอังควาทิน
กราฟฟิค-จักรพันธุ์ ไชยขันธ์
เล่าเรื่อง-ชนะชัย แก้วผาง
ความคิดเห็น