ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก

เกือบถอดใจดื้อๆ



นี่ผมจะถอดใจตั้งแต่เห็นแผนที่เส้นทางขึ้นไปยังโรงเรียนเลยจริงหรือ? จุดที่พวกผมต้องเดินทางเข้าออกโรงเรียนมันไกลและยากมากนะ รถยนต์บรรทุกอุปกรณ์อาจขึ้นไปไม่ได้

ครูจา ครูนุ ครูหนึ่งในโรงเรียนแม่อมกิ  ตำบลแม่วะหลวง อำเภอท่าสองยาง จังหวัดตาก เตือนพวกเราด้วยความเป็นห่วง ช่วงนี้คือฤดูฝน การเดินทางเข้าสู่โรงเรียนยากกว่าฤดูแล้ง 3-5 เท่า  ครูทั้ง 3 คนต้องเดินทางขึ้นไปโรงเรียนของตัวเองที่อยู่บนดอยสูง พวกเขาจะไม่เดินทางคนเดียวเป็นเด็ดขาด แต่ไม่ทันจะถึงไหนฤดูฝนก็เริ่มเล่นงานพวกเราซะแล้ว

แค่เห็นเส้นทางในแผนที่ ผมอยากถอดใจให้ได้
แผนที่แส้นทางจากจุดเริ่มไปถึงจุดหมายปลายทางบนเขาสูง

ถ่ายกันทั้งที่ฝนตกนี่แหละ
สภาพถนนตรงเนินเขาระหว่างฝนตกหนัก

ครูทั้งสามคนต้องเดินทางต่อ เพราะลูกๆของพวกเขารออยู่ที่โรงเรียน การเดินทางต่อไม่ใช่เรื่องง่าย  ชาวบ้านบนดอยขอติดรถมอเตอร์ไซต์ไปกับครูจา ถ้าลุงเดินเท้าคงใช้เวลาอย่างต่ำ 1-2 วัน การเดินทางผ่านเนินเขาในฤดูฝนไม่ใช่เรื่องง่าย ความลื่นไถลเป็นอุปสรรคสำหรับเรา

ผมเริ่มถอนหายใจ ทั้งที่นั่นเป็นแค่การเริ่มต้น ซ้ำร้ายกว่านั้น รถยนต์บรรทุกอุปกรณ์ถ่ายทำของพวกเรายังไม่สามารถขึ้นไปบนดอยได้ พี่นิค คนเชียงใหม่ เป็นอดีตช่างภาพของรายการประเด็นเด็ด 7 สี  ผมกับพินิคสนิทกัน เพราะเราเคยทำงานด้วยกันมาก่อน แกเชี่ยวชาญขับรถบนเส้นทางดอยมานาน


ชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยงขอติดมอเตอร์ไซค์ครูนุขึ้นดอยเป็นประจำ
ฝนตกหนักทำให้ถนนบนเขาลื่นไถล
ก่อนหน้านี้ ผมตกรถมอเตอร์ไซค์ ไม่เป็นไรมาก

พี่นิคพยายามนำรถข่าวผ่านเขาเนินแรก

สภาพถนนลื่นตามไหล่เขา

คลิปเหตุการณ์ https://youtu.be/YvvH5Rf7fBM

วันนี้พี่นิคต้องใช้ความสามารถ ประสบการณ์ที่มีอยู่ช่วยพาพวกเราขึ้นไปบนดอยให้ได้ ผมเริ่มถอดใจเอาดื้อๆ แต่พี่นิคไม่ถอดใจ. ครูทั้งสามคนเองก็ยังสองจิตสองใจไปกับผม 

หิน : "พี่นิคหยุดดีไหม ไว้คราวหน้าค่อยมาใหม่กัน" 
พี่นิค : พี่ขอลองอีกตั้ง มันน่าจะขึ้นนะ พี่เคยเอาขึ้นได้ 

นั่นเป็นเพียงเนิ่นเขาแรกที่พวกเราผ่านได้ แต่เส้นทาง เกือบ 50 กิโลเมตรต่อจากนี้ไป คือเส้นทางลัดเลาะไหล่เขาสูงชันผ่านร่องห้วยกว่า 30 ร่องห้วย และแม่น้ำใหญ่ 3 แม่น้ำ แต่เรากลับตัวไม่ได้แล้ว 


สภาพรถหลังผ่านเนินน้ำหลากมาได้
คลิปเหตุการณ์ https://youtu.be/lG2rwPuMzLg



ภาพถ่าย-อนุชิต อภิชัย
ภาพมุมสูง-วีระเดช-หมื่นศรี
ภาพวีดีโอ-จักริน สุอังควาทิน
กราฟฟิค-จักรพันธุ์  ไชยขันธ์
เล่าเรื่อง-ชนะชัย แก้วผาง




ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

คนเรามันต้องบ้ากันบ้าง...

"ไอ้บ้า"      ใครๆ ก็เรียกผมแบบนั้นมาตั้งแต่เด็ก  ทั้งที่ผมแทบไม่รู้เลยว่าทำไมเขาหาว่าผมบ้า  เพียงแค่เด็กคนหนึ่งมีความคิดไม่เหมือนคนอื่น จนถูกเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวในหมู่บ้านมองว่า "บักขวางโลก"   บางทีเขาไม่ให้ผมเข้ากลุ่มด้วยก็หลายหน  จะเรียกว่า "บักขี้ดื้อ"  คงไม่แปลก    ผมชื่อ หิน - ชนะชัย  แก้วผาง  ปัจจุบันทำงานเป็นผู้ประกาศข่าวภาคสนามของบริษัทมีเดียสตูดิโอจำกัด (บริษัทลูกของสถานีโทรทัศน์ช่อง 7  สี  )   ผลิตรายการข่าวเช้านี้ที่หมอชิต และรายการประเด็นเด็ด 7 สี   กว่า 8 ปีแล้วที่ผมใช้ชีวิตอยู่กับการเป็นนักข่าว  นับตั้งแต่จบการศึกษาปริญญาตรี สาขาภาษาไทย จากคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม เมื่อปี 2552  หลายคนอาจสงสัยว่าสาขาที่ผมเรียนมันเกี่ยวอะไรกับสายทีวี ทั้งที่ผมเองไม่มีความรู้เกี่ยวกับนิเทศศาสตร์โดยตรง   แต่สิ่งที่เรียนมามันเน้นหนักไปทางวิชาการเขียนมากกว่าด้วยซ้ำ  ผมควรต้องไปเป็นนักเขียน นักข่าวหนังสือพิมพ์ นักเขียนคอลัมน์...

ข้ามแม่น้ำ-ข้ามร่องห้วย ในหุบเขาน้ำป่า

เอาจริงๆ ผมถอดใจตั้งแต่รถข่าวเกือบขึ้นเนินเขาแรกไม่ได้  ยิ่งถอดใจกว่านั้น ก็ตอนรถข่าวเกือบตกเหวลึกตรงโค้งถนนดินทรุดนั่นแหละ มาถึงครึ่งทางแล้ว ไม่มีโอกาสให้เราได้กลับ มีเพียงการเดินทางต่อไปให้ถึงจุดหมายปลายทางเท่านั้น เส้นทางยังคงลื่นไถลหลังฝนห่าใหญ่ซัดกระหน่ำ รถจักรยานยนต์ของครู 3 คน พาพวกเราลัดเลาะไปตามไหล่เขผ่านหมู่บ้านมาเกือบ 5 หมู่แล้ว ทั้งที่อยู่ในตำบลเดียวกัน แต่ระยะทางราวกับว่าเรากำลังเดินทางข้ามจังหวัด รถทีมข่าวบนเนินเขาสูง เมฆยังคงปกคลุมขุนเขาใน อ.ท่าสองยาง จ. ตาก สภาพเส้นทางลงจากเขาใน อ.ท่าสองยาง จ.ตาก รอยต่อ อ. สบเมย จ.แม่ฮ่องสอน เราเดินทางลงจากเขา เส้นทางเบื้องหน้าคือร่องห้วยและแม่น้ำแม่เงา  มาถึงตอนนี้ครูนุ ครูจา และครูหนึ่งพาพวกเราเดินทางมาถึงลุ่มน้ำแม่เงาที่กั้นระหว่างอำเภอสบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอนกับ อำเภอท่าสองยาง จังหวัดตาก แต่กว่าจะถึงแม่น้ำ เราต้องผ่านร่องห้วยแม่กอทะ  เป็นลำน้ำสาขาของแม่น้ำแม่เงา เราต้องเดินทางข้ามแม่น้ำแม่เงาในช่วงฤดูฝน เพื่อจะผ่านไปเข้าถนนในอำเภอสบเมย แต่กว่าจะผ่านแม่น้ำสายนี้ได้ ทำเอาพวกเราถอนหายใจยกใ...