ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก

เกือบถอดใจดื้อๆ



นี่ผมจะถอดใจตั้งแต่เห็นแผนที่เส้นทางขึ้นไปยังโรงเรียนเลยจริงหรือ? จุดที่พวกผมต้องเดินทางเข้าออกโรงเรียนมันไกลและยากมากนะ รถยนต์บรรทุกอุปกรณ์อาจขึ้นไปไม่ได้

ครูจา ครูนุ ครูหนึ่งในโรงเรียนแม่อมกิ  ตำบลแม่วะหลวง อำเภอท่าสองยาง จังหวัดตาก เตือนพวกเราด้วยความเป็นห่วง ช่วงนี้คือฤดูฝน การเดินทางเข้าสู่โรงเรียนยากกว่าฤดูแล้ง 3-5 เท่า  ครูทั้ง 3 คนต้องเดินทางขึ้นไปโรงเรียนของตัวเองที่อยู่บนดอยสูง พวกเขาจะไม่เดินทางคนเดียวเป็นเด็ดขาด แต่ไม่ทันจะถึงไหนฤดูฝนก็เริ่มเล่นงานพวกเราซะแล้ว

แค่เห็นเส้นทางในแผนที่ ผมอยากถอดใจให้ได้
แผนที่แส้นทางจากจุดเริ่มไปถึงจุดหมายปลายทางบนเขาสูง

ถ่ายกันทั้งที่ฝนตกนี่แหละ
สภาพถนนตรงเนินเขาระหว่างฝนตกหนัก

ครูทั้งสามคนต้องเดินทางต่อ เพราะลูกๆของพวกเขารออยู่ที่โรงเรียน การเดินทางต่อไม่ใช่เรื่องง่าย  ชาวบ้านบนดอยขอติดรถมอเตอร์ไซต์ไปกับครูจา ถ้าลุงเดินเท้าคงใช้เวลาอย่างต่ำ 1-2 วัน การเดินทางผ่านเนินเขาในฤดูฝนไม่ใช่เรื่องง่าย ความลื่นไถลเป็นอุปสรรคสำหรับเรา

ผมเริ่มถอนหายใจ ทั้งที่นั่นเป็นแค่การเริ่มต้น ซ้ำร้ายกว่านั้น รถยนต์บรรทุกอุปกรณ์ถ่ายทำของพวกเรายังไม่สามารถขึ้นไปบนดอยได้ พี่นิค คนเชียงใหม่ เป็นอดีตช่างภาพของรายการประเด็นเด็ด 7 สี  ผมกับพินิคสนิทกัน เพราะเราเคยทำงานด้วยกันมาก่อน แกเชี่ยวชาญขับรถบนเส้นทางดอยมานาน


ชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยงขอติดมอเตอร์ไซค์ครูนุขึ้นดอยเป็นประจำ
ฝนตกหนักทำให้ถนนบนเขาลื่นไถล
ก่อนหน้านี้ ผมตกรถมอเตอร์ไซค์ ไม่เป็นไรมาก

พี่นิคพยายามนำรถข่าวผ่านเขาเนินแรก

สภาพถนนลื่นตามไหล่เขา

คลิปเหตุการณ์ https://youtu.be/YvvH5Rf7fBM

วันนี้พี่นิคต้องใช้ความสามารถ ประสบการณ์ที่มีอยู่ช่วยพาพวกเราขึ้นไปบนดอยให้ได้ ผมเริ่มถอดใจเอาดื้อๆ แต่พี่นิคไม่ถอดใจ. ครูทั้งสามคนเองก็ยังสองจิตสองใจไปกับผม 

หิน : "พี่นิคหยุดดีไหม ไว้คราวหน้าค่อยมาใหม่กัน" 
พี่นิค : พี่ขอลองอีกตั้ง มันน่าจะขึ้นนะ พี่เคยเอาขึ้นได้ 

นั่นเป็นเพียงเนิ่นเขาแรกที่พวกเราผ่านได้ แต่เส้นทาง เกือบ 50 กิโลเมตรต่อจากนี้ไป คือเส้นทางลัดเลาะไหล่เขาสูงชันผ่านร่องห้วยกว่า 30 ร่องห้วย และแม่น้ำใหญ่ 3 แม่น้ำ แต่เรากลับตัวไม่ได้แล้ว 


สภาพรถหลังผ่านเนินน้ำหลากมาได้
คลิปเหตุการณ์ https://youtu.be/lG2rwPuMzLg



ภาพถ่าย-อนุชิต อภิชัย
ภาพมุมสูง-วีระเดช-หมื่นศรี
ภาพวีดีโอ-จักริน สุอังควาทิน
กราฟฟิค-จักรพันธุ์  ไชยขันธ์
เล่าเรื่อง-ชนะชัย แก้วผาง




ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

เส้นทางโหดในหัวใจ

ไม่มีเส้นทางสายไหนโหดในหัวใจเท่ากับแถบชายแดนไทยพม่าทางตอนเหนือของไทย ฟังดูความคิดผมคล้ายคนฝังใจอย่างบอกไม่ถูกบนเส้นทางสายนี้แถบ อาจเป็นเพราะเราไม่คุ้นชินกับภูมิประเทศที่นั่น และเมื่อคุณตัดสินใจขึ้นไปสิ่งเดียวที่คุณทำได้คือการยอมรับกติกาของธรรมชาติ ทิวเขาจากฝั่งไทยสลับซับซ้อนไต่ระดับไปยังแนวเทือกเขาสูง  แม่น้ำสาละวินกั้นระหว่างสองประเทศระยะทางเพียง 20 กิโลเมตรขึ้นไป  ใช้เวลาเดินทางเกือบครึ่งวัน ภาษาชาวบ้านเรียก "เส้นทางแม้ว" มันคือเส้นทางของชาวไทยภูเขาบนความสูงชัน ดูเหมือนระยะทางใกล้แต่ใช้เวลาเดินทางนานกว่าพื้นที่ราบอย่างน้อย 3-5 เท่า จุดหมายปลายทางแต่ละครั้ง คือพื้นที่รอยต่อชายแดนเมียนมา  เส้นทางถนนดินจากฝีมือชาวบ้าน ตัดคดเคี้ยวไปตามไหล่เขา ฤดูฝนชาวบ้านบนดอยสูงในถิ่นทุรกันดารไม่มีใครอยากเดินทางขึ้น-ลงจากเขา หลายครอบครัวถึงขั้นขนข้าวสารอาหารแห้งจากด้านล่างไปเก็บไว้กินในระยะ 3 เดือน หลังจากฤดูฝนย่างก้าวมาเยือน เส้นทางไหล่เขาใน ต.แม่วะหลวง อ.ท่าสองยาง จ.ตาก ชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยงลงมาซื้ออาหารในตลาด ต.แม่วะหลวง  อ.ท่าสองยาง จ. ตาก ฝนคล้ายเพื่อนสนิท

คนเรามันต้องบ้ากันบ้าง...

"ไอ้บ้า"      ใครๆ ก็เรียกผมแบบนั้นมาตั้งแต่เด็ก  ทั้งที่ผมแทบไม่รู้เลยว่าทำไมเขาหาว่าผมบ้า  เพียงแค่เด็กคนหนึ่งมีความคิดไม่เหมือนคนอื่น จนถูกเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวในหมู่บ้านมองว่า "บักขวางโลก"   บางทีเขาไม่ให้ผมเข้ากลุ่มด้วยก็หลายหน  จะเรียกว่า "บักขี้ดื้อ"  คงไม่แปลก    ผมชื่อ หิน - ชนะชัย  แก้วผาง  ปัจจุบันทำงานเป็นผู้ประกาศข่าวภาคสนามของบริษัทมีเดียสตูดิโอจำกัด (บริษัทลูกของสถานีโทรทัศน์ช่อง 7  สี  )   ผลิตรายการข่าวเช้านี้ที่หมอชิต และรายการประเด็นเด็ด 7 สี   กว่า 8 ปีแล้วที่ผมใช้ชีวิตอยู่กับการเป็นนักข่าว  นับตั้งแต่จบการศึกษาปริญญาตรี สาขาภาษาไทย จากคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม เมื่อปี 2552  หลายคนอาจสงสัยว่าสาขาที่ผมเรียนมันเกี่ยวอะไรกับสายทีวี ทั้งที่ผมเองไม่มีความรู้เกี่ยวกับนิเทศศาสตร์โดยตรง   แต่สิ่งที่เรียนมามันเน้นหนักไปทางวิชาการเขียนมากกว่าด้วยซ้ำ  ผมควรต้องไปเป็นนักเขียน นักข่าวหนังสือพิมพ์ นักเขียนคอลัมน์ ฯลฯ อะไรแบบนั้นมากกว่า   ใช่ครับ ผมก็คิดแบบนั้น   แบบที่หลายคนคิด แต่ใครจะไปรู้ว่า  4